sound

Thursday, November 23, 2006

Οχι

Δεν θα σας κάνω τη χάρη να γίνω σαν και εσάς.

Δεν θα σταματήσω να σας πολεμάω, αλλά θα το κάνω με τον δικο μου τρόπο.

Χωρίς μάσκες και φουλάρια. Χωρίς ρόπαλα και χειροπέδες. Χωρίς μίζες και δολοπλοκίες.

Θα σας πολεμήσω με σηκωμένο το ανάστημα και τα μάτια στον ουρανό.

Με τα χέρια και τη συνείδηση μου καθαρά.

Αυτό κάνω από τότε που με θυμάμαι αυτό θα κάνω και τώρα.

Δεν θα πέσω στην παγίδα σας.

Δεν θα γίνω σαν και εσάς.

Wednesday, November 22, 2006

Είμαι σε δίλημμα

Να σταματήσω να ασχολούμαι με τα πολιτικά και κοινωνικά και να κοιτάξω την οικογένεια μου, το παιδάκι μου και εμένα;

Ή

Να φορέσω και εγώ καμιά κουκούλα και με δυο τρεις να τη στήνω σε όλα τα πολιτικά μιζαδόρικα ξεπουλήμενα λαμόγια και λοιπά ένστολα κακοποιά στοιχεία -με μάσκες και μη- να τα σαπίζω στο ξύλο και να τα κοπανάω, έτσι για το γούστο μου, σε καμιά ζαρντινιέρα.

Δεν ξέρω. Είμαι σε οριακό σημείο.

Εάν θέλουν πάντως να γίνουμε ζούγκλα, θα γίνουμε.

Οι χαμένοι όμως δεν θα είμαστε μόνο εμείς.

Friday, November 17, 2006

Ενα ποίημα και ένα τραγούδι για την 17 Νοέμβρη

Ενα ποίημα για αυτούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ελευθερία:

«Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο.
Υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δε φτάνει ως εκεί
Που ωραία λουλούδια σε υψηλό λειμώνα τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,

Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή».

Ν.Βρεττάκος



Ενα τραγούδι για όλους τους ξεπουλημένους:

Βλέπω φωτιές, καπνούς
στους δρόμους κάποιοι τρέχουν
μοιάζουν πως απόψε στο μυαλό τους κάτι έχουν
ίσως φταίει ο Νοέμβρης που έχει έρθει στη γιορτή του
ντυμένος με στεφάνια στην πιο γιορτινή μορφή του.
Μια πόλη περιμένει
πανηγύρι έχει στήσει
να γλεντήσει
με ντουντούκες και τραγούδια κάτι θέλει ν' αναστήσει
με σημαίες και φωνές,
με συνθήματα κι οργή
ετοιμάσανε τα κόμματα κι απόψε μια γιορτή.
Eυκαιρία για ένα λόγο,
στο μπαλκόνι, στην tv
πρέπει το μήνυμα κι η θέση μας απόψε ν' ακουστεί
Δυνατά,
πιο δυνατά,
πιο δυνατά,
πιο δυνατά!
Δώστε νέες υποσχέσεις για να είναι όλοι καλά.
Κι αν οι μνήμες μιας γενιάς δίνουν μάχη κάθε μέρα
αν οι λέξεις έχουν γίνει συννεφάκια στον αέρα
ο Νοέμβρης θα 'ναι πάντα για τα κόμματα γιορτή
θα 'ναι πάντα η ευκαιρία για δηλώσεις...

Με σημαίες, με τραγούδια, με φωνές και μουσική
Τα κόμματα ετοιμάσανε γι' απόψε μια γιορτή
Με σημαίες, με τραγούδια, με φωνές και μουσική
ευκαιρία για δηλώσεις, ευκαιρία για γιορτή

Δεκαεφτά Νοεμβρίου, νύχτα επεισοδιακή
ντυμένοι όλοι οι δρόμοι
στο μπλε και στο χακί.
Έκτακτα δελτία ενδιαφέροντος μηδέν
οι πολιτικοί σ' έκτακτο ανακοινωθέν.
Καίγεται η Αθήνα
για άλλο ένα βράδυ
καταδικασμένη να 'χει άλλο ένα σημάδι
και μια Ελλάδα ολόκληρη με τέτοια ιστορία
να γίνεται τροφή
για τα άγρια θηρία.
Ποιος αργοπεθαίνει, πάντα κάποιος τη θρηνεί
γιατί έτσι επιβάλλει
η πολιτική'
να 'χεις πάντα ένα λόγο για οτιδήποτε συμβαίνει
και να κλαις με μαύρο δάκρυ για οτιδήποτε πεθαίνει.
Γιορτάζουμε απόψε μια επέτειο μεγάλη
ψηλά, κρατήστε, πατριώτες, το κεφάλι
Ο Νοέμβρης για τα κόμματα είναι μια γιορτή
Μη χάσετε το βράδυ τις δηλώσεις στην tv

Με σημαίες, με τραγούδια, με φωνές και μουσική
Τα κόμματα ετοιμάσανε γι' απόψε μια γιορτή
Με σημαίες, με τραγούδια, με φωνές και μουσική
ευκαιρία για δηλώσεις, ευκαιρία για γιορτή

Στίχοι: Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική: Μιχάλης Παπαθανασίου

Wednesday, November 15, 2006

Tuesday, November 14, 2006

ΟΤΕ η πιο σταθερή μας σχέση...

Την άνοιξη, που ήμουν στο σπίτι είπαμε να βάλουμε σταθερό για να μπορώ να δουλεύω από το σπίτι.
Όταν έκανα την αίτηση είπα στην κυρία του ΟΤΕ ότι στο τηλέφωνο θα βάλω DSL. «Μάλιστα» αυτή, «μάλιστα» και εγώ.
Και μου συνέδεσαν τη γραμμή και αγόρασα DSL σύνδεση.
Μιλάω με το φορέα του Internet που είχα επιλέξει, γιατί είχε καθυστερήσει η σύνδεση. Κοιτάνε τα κιτάπια τους από εδώ, τα κοιτάνε από εκεί και μετά από 2 μέρες που τους ξαναπήρα μου λένε «Το τηλέφωνο σας είναι σε δίκτυο PCM και δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί το DSL»
«Τι είναι αυτό βρε παιδιά;» ρωτάω η αδαής.
«Είναι δίκτυο παλαιάς τεχνολογίας και για να έχετε DSL πρέπει να είστε σε δίκτυο χαλκού»
«Μα βρε παιδιά στο Κερατσίνι μένω όχι στην κολοπετινίτσα (ή μήπως μένω και δεν το έχω καταλάβει)»
«Λυπούμαστε. Πρέπει να μιλήσετε με τον ΟΤΕ»
Και από τον Απρίλιο ξεκινάει ένας αγώνας με τον ΟΤΕ για να μπω σε αυτό το δίκτυο χαλκού.
Εκανα δύο αιτήσεις, έκανα άπειρα τηλέφωνα και τίποτα.
Και γύρισα στη δουλειά και τίποτα ακόμα
Και κράτησα τη γραμμή για να μπαίνουμε στο internet με 28.8 παρακαλώ. Α ναι αυτό ξέχασα να το πω. Με τέτοια φοβερή ταχύτητα μπαίνουμε στο Κερατσίνι εν έτη 2006.
Και ακούω τον ΟΤΕ να εξελίσσεται, να επεκτείνει τις τεχνολογίες του και να γιγαντώνεται και αναρωτιέμαι η αδαής «που γίνονται όλα αυτά ω ρε Δέσποινα;»
Και εγώ συνεχίζω να περιμένω και να παίρνω τηλέφωνα και να ζητάω να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο και κανένας υπεύθυνος να μην υπάρχει, ούτε καν ένα γραφείο παραπόνων(!!!).
Και ξαφνικά βλέπω μία διαφήμιση με έναν καουμπόη να μου λέει Zisto. Να το ζήσω φίλε μου να το ζήσω. Μπορείς; Μπορώ;
Πήρα ξανά τον ΟΤΕ, για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, ότι έδωσα άλλη μία ευκαιρία στη σχέση μου, όχι σε ένα τηλέφωνο αλλά σε πέντε μέχρι να βρω κάποιον να μπορέσω να συνεννοηθώ. Τελικά βρήκα έναν υπεύθυνο (it's a miracle, it's a miracle), ο οποίος μου είπε καθαρά και ξάστερα «γνωρίζουμε το πρόβλημα (χαίρω πολύ), έχουμε παραγγείλει γραμμές, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα αποφασίσει η διοίκηση να τις αγοράσει».
Προφανώς η διοίκηση έχει άλλα πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί, από το να φροντίσει να αλλάξει το δίκτυο της.
Ετσι, προκειμένου να μετακομίσω στη Ρουμανία που το DSL είναι ΔΩΡΕΑΝ και διαθέσιμο και στο πιο απομακρυσμένο σημείο, αποφάσισα να ρίξω πέντε φάσκελα στον ΟΤΕ, να πάρω αγκαλιά τον Zisto και μαζί του να σερφάρω στα 4mbps κύματα.
Αλλα όχι για πολύ. Ηταν να μην αρχίσω τις ελεύθερες σχέσεις. Ο Zisto, εάν δεν γίνει πιο ελκυστικός, θα υπάρχει μέχρι να με βρει ο Telefonet και ούτω καθ εξής.
Τέλος οι σταθερές σχέσεις. FREE INTERNET RELATIONSHIP from now on mr OTE.

Tuesday, November 07, 2006

Ο νεοφιλελευθερισμός στην Αμερική

Οπως επιβεβαιώνει το Centre on Budget and Policy Priorities και αναφέρει ο Νομπελίστας οικονομολόγος του κατεστημένου Paul Krugman, οι φορολογικές αλλαγές την προηγούμενη δεκαετία στο επίπεδο των Πολιτειών είχαν ως «τελικό αποτέλεσμα μια ανακατανομή του φορολογικού βάρους από τους πλούσιους προς τους φτωχούς. Μια οικογένεια για παράδειγμα που κερδίζει $30,000 τον χρόνο πληρώνει πολύ περισσότερα σε κρατικούς φόρους από μια οικογένεια με το ίδιο εισόδημα (σε σταθερές τιμές) το 1990, ενώ μια οικογένεια που κερδίζει $600,000 τον χρόνο πληρώνει πολύ λιγότερους φόρους (από μια οικογένεια με το ίδιο εισόδημα το 1990)».[2] Η αιτία ήταν ότι οι Πολιτείες μείωσαν τους άμεσους φόρους οι οποίοι (λόγω της «προοδευτικότητας» του συστήματος) επιβαρύνουν κυρίως τα υψηλά εισοδήματα, αλλά δεν μείωσαν επίσης τους έμμεσους φόρους που επιβαρύνουν κυρίως τα χαμηλότερα εισοδήματα. Και φυσικά, η κατάσταση δεν άλλαξε μετά την άνοδο των νεοσυντηρητικων του Μπους. Έτσι, σύμφωνα με το Τax Policy Centre των Urban Institute και Brookings Institution στην Ουάσινγκτον, από την μείωση των φόρων κατά 1,35 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2001, σχεδόν τα μισά εισπράχθηκαν από το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών, και, αντίστοιχα από τη μείωση των φόρων του 2003, το 60% πήγε σε φορολογούμενους με εισόδημα πάνω από $100,000![3] Τα ίδια επιβεβαιώνει και έτερος Αμερικανός νομπελίστας του κατεστημένου. Σύμφωνα με τον Joseph Stiglitz: «η μέση Αμερικανική οικογένεια είναι σήμερα σε χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν τριάμισι χρόνια πριν. Το μέσο εισόδημα έχει πέσει σε σταθερές τιμές πάνω από $1.500 καθώς οι οικογένειες συμπιέζονται από αυξήσεις μισθών που είναι μικρότερες από τον πληθωρισμό. Συνοπτικά, αυτοί που ωφελήθηκαν από την ανάπτυξη είναι μόνο εκείνοι στην κορυφή της εισοδηματικής κατανομής, δηλαδή η ίδια κοινωνική ομάδα που πήγε τόσο καλά τα προηγούμενα 30 χρόνια και κυρίως ωφελήθηκε από τις φορολογικές μειώσεις του Μπους».[4]

Όσον αφορά την ανεργία, είναι αλήθεια ότι η ελαστική αγορά εργασίας που εισήγαγαν οι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελευθεροι στις ΗΠΑ μείωσε το επίσημο ποσοστό ανεργίας, μολονότι στη περίοδο 2000-2004, όπως παρατηρεί ο Joseph Stiglitz,[5] για πρώτη φορά από την κρίση της δεκαετίας του 1930 υπήρξε καθαρή απώλεια δουλειών. Σήμερα όμως οι Αμερικανοί, χάρη στην ελαστική αγορά εργασίας που μείωσε τεχνητά την ανεργία, όχι μόνο δουλεύουν περισσότερο από πριν (σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας ο μέσος Αμερικανός στις αρχές αυτής της δεκαετίας δουλεύει μια εβδομάδα περισσότερο τον χρόνο σε σχέση με 10 χρόνια πριν[6]) αλλά και εισπράττουν λιγότερα! Έτσι, οι αμειβόμενοι με το ελάχιστο ημερομίσθιο (που στις ΗΠΑ, όπως και σε κάθε ελαστική αγορά εργασίας είναι πολλοί), στις αρχές αυτής της δεκαετίας εισέπρατταν $10,712 που (λόγω της αντίστοιχης μείωσης του ελάχιστου ημερομίσθιου) είναι ένα τρίτο λιγότερα από ότι το 1968![7]

H συνέπεια όλων αυτών είναι ότι σύμφωνα με την έκθεση του Census Bureau για το 2003,[8] περίπου 36 εκ. Αμερικανοί, δηλ. 12,5% του πληθυσμού, βρίσκονται σήμερα κάτω από τη (αυθαίρετα οριζόμενη) «γραμμή της φτώχειας». Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σήμερα περισσότεροι Αμερικανοί ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε σχέση με το 1965[9]—γεγονός που βέβαια τόσο οι σοσιαλφιλελευθεροι Δημοκρατικοί όσο και οι νεοφιλελεύθεροι Ρεπουμπλικάνοι κουκουλώνουν, όπως, άλλωστε, προκύπτει και από την Έκθεση της διακομματικής επιτροπής της Γερουσίας που επικαλείται ο κ. Ανδριανόπουλος. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας[10] και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά προσδόκιμου ζωής ανάμεσα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες![11] Φυσικά, παράλληλα με την αύξηση της φτώχειας αυξάνει και η πείνα, με περίπου 31 εκ. Aμερικανών να κατατάσσονται στους «ανασφαλείς ως προς την τροφή τους» (δηλαδή σε εκείνους οι οποίοι δεν ξέρουν που θα βρουν το επόμενο γεύμα) με πάνω από 9 εκ από αυτούς να έχουν φανερά συμπτώματα πραγματικής πείνας. Παράλληλα, ο αριθμός των Αμερικανών που ζουν με τα κουπόνια τροφίμων (food stamps) αυξήθηκε από 17 εκ σε 22 εκ στη πρώτη τετραετία Μπους.[12]

Ενώ όμως η φτώχεια και η πείνα αυξάνει, ο αριθμός των Αμερικανών που εξαρτάται από τα κοινωνικά συστήματα κοινωνικής προστασίας μειώνεται! Πως εξηγείται λοιπόν αυτό το «θαύμα» των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελευθερων; Το 1996, ο Κλίντον με την ενθουσιώδη υποστήριξη και των ρεπουμπλικάνων, εισήγαγε μεταρρυθμίσεις που ουσιαστικά διέλυαν το κράτος πρόνοιας το οποίο είχε εισαχθεί με το Νιου Ντηλ του Ρούσβελτ. Έτσι, εισαχθήκανε χρονικοί περιορισμοί στην διάρκεια των επιδομάτων κοινωνικής ανεργίας και άλλων κοινωνικών επιδομάτων, με στόχο την «ελαστικοποιηση» της αγοράς εργασίας, δηλαδή τον εξαναγκασμό των άνεργων στη αποδοχή οποιασδήποτε δουλειάς. Για παράδειγμα, οι άνεργοι υποχρεώθηκαν να αναλαμβάνουν δουλειές στις υπηρεσίες (σουπερμαρκετ κλπ) με ελάχιστο ημερομίσθιο και χωρίς πληρωμένες διακοπές ή ασφάλεια υγείας[13]. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι σήμερα κάπου 45 εκ Αμερικανοί (σχεδόν 16% του πληθυσμού) δεν έχουν ασφάλεια υγείας, αυξάνοντας πάνω από 5 εκ. τον στρατό των ανασφάλιστων από τότε που ανάλαβε ο Μπους το 2000 - ενώ συγχρόνως τα ασφάλιστρα διπλασιάστηκαν[14]. Ούτε βέβαια είναι εκπληκτικό ότι ο Μπους στη δεύτερη τετραετία του, ολοκληρώνοντας την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, σχεδιάζει την ιδιωτικοποίηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων.[15]


Ανταλλαγή περί Νεοφιλελεύθερης Οικονομίας μεταξύ του Τάκη Φωτόπουλου και του Ανδρέα Ανδριανόπουλου (Ελευθεροτυπία, Μάιος 2005)

Ή πενία ή δουλεία...

«Το θέμα του 65ωρου συζητείται σήμερα Τρίτη στην έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις Βρυξέλλες.

Η Οδηγία της ΕΕ για το ωράριο εργασίας εγγυάται στους εργαζόμενους ετήσια άδεια μετ' αποδοχών τεσσάρων εβδομάδων, ελάχιστη περίοδο ξεκούραση 11 ώρες κάθε 24 ώρες, τουλάχιστον ένα ρεπό την εβδομάδα και επιπλέον χρόνο ανάπαυσης εάν ο ημερήσιος χρόνος εργασίας υπερβαίνει τις έξι ώρες

Ευχαριστούμε πολύ που φροντίζετε για την ελάχιστη ξεκούρασης μας.

«Ο μέγιστος επιτρεπόμενος (τυπικά στις περισσότερες περιπτώσεις) χρόνος εργασίας είναι 48 ώρες την εβδομάδα. Ωστόσο, με τη «ρήτρα εξαίρεσης» (opt-out) που έχει κερδίσει η Βρετανία, η εργάσιμη εβδομάδα μπορεί να ανέλθει και στις 65 ώρες.»

Ποιος άλλος!

«Στο Συμβούλιο υπουργών Απασχόλησης συζητείται κυρίως το θέμα της «ρήτρας εξαίρεσης». Η Γαλλία, όπως και η Ισπανία, υποστηρίζει ότι αυτή η ρήτρα είναι «αθέμιτο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» για τη βρετανική οικονομία, ενώ επιπλέον απειλεί την υγεία των εργαζομένων

Ετσι είναι. Ή ακολουθείτε ή ανάπτυξη θα δείτε μόνο στα πιο τρελά σας όνειρα.

Υγεία; Ποια υγεία; Ποια ποιότητα ζωής; Δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε τέτοια θέματα όταν υπάρχει πρόβλημα ανταγωνισμού και ανάπτυξης.

«Αν το «opt-out» διατηρηθεί, τότε, όπως επισημαίνουν και τα συνδικάτα, ανοίγει ο δρόμος για τη διεύρυνση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 65 ώρες. Το μπλοκ των χωρών που υποστηρίζουν τη διατήρηση -αν όχι την επέκταση- του «opt-out» είναι πλειοψηφικό στην ΕΕ, καθώς εκτός από τη Βρετανία αρκετές χώρες όπως αυτές που εντάχθηκαν πρόσφατα στην ΕΕ εκτιμούν ότι με αυτό το μέτρο ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα και μειώνεται η ανεργία

Δικαίωμα στη δουλεία. Ε, χμ, συγνώμη, στην ανάπτυξη ήθελα να πω…


Πηγή: in.gr

Σχόλια: Δικά μου

Thursday, November 02, 2006

Με αφορμή το ποστ των e-roosters

Θα συμφωνήσω με το άρθρο του e-roosters –κάτι σπάνιο για μένα- ότι η ανοχή είναι αποτέλεσμα του ρατσισμού.

Ο ρατσισμός στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της ιδέας της ανωτερότητας και της έλλειψης παιδείας.

Τα στατιστικά, που αναφέρονται στο ποστ, το δείχνουν ξεκάθαρα, αλλά και η καθημερινοτητα και πραγματικά ντρέπομαι. Ντρέπομαι που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι δίπλα μου και θεωρούν εαυτούς Έλληνες.

Πρώτα από όλα ο «Έλληνας» είναι ιδέα και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων έχουν γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα, να ονομάζονται έτσι.

Οι σημερινοί έλληνες κάτοικοι, λοιπόν, της χώρας που λέγεται Ελλάδα, δεν είμαστε ανώτεροι από τους υπόλοιπους λαούς, αντιθέτως είμαστε χειρότεροι.

Δεν έχουμε τίποτα που να θυμίζει τον Έλληνα, γιατί από τη στιγμή που δεν έχουμε παιδεία, δεν είμαστε Έλληνες.

Παιδεία για τον Έλληνα δεν είναι μόνο η μόρφωση, αλλά και η πνευματική καλλιέργεια, η κουλτούρα, η ηθική συμπεριφορά. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν τη γενική μας παιδεία, που εκδηλώνεται μέσω των αντιδράσεων μας στα ερεθίσματα του κοινωνικού μας περιβάλλοντος. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, μπορεί να μην είχαμε την μόρφωση, γιατί ήμασταν φτωχοί, αλλά είχαμε όλα τα άλλα.

Τώρα δεν έχουμε τίποτα. Μόνο κούφιες μεγαλοϊδέες καιροσκόπων, που μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα και μας χαϊδεύουν τα αυτιά για να ικανοποιήσουν πρόσκαιρα το εγώ μας. Ένα εγώ ψεύτικης ανωτερότητας που δεν προσφέρει τίποτα καλό, παρά μόνο τον εξευτελισμό όλων μας και κυρίως αυτών που πραγματικά είναι Έλληνες.

Ας σταματήσουμε πια να κρυβόμαστε πίσω από αυτό που κάποτε ήταν η Ελλάδα, ας συνειδητοποιήσουμε τα χάλια μας και ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ξανά την παιδεία που χαρακτηρίζει έναν Ελληνα, μήπως και μπορέσουμε να προχωρήσουμε λίγο μπροστά και να συνυπάρξουμε αρμονικά.

Wednesday, November 01, 2006

Οι Ελέφαντες έχουν επίγνωση του εαυτού τους...

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε;

Αυτοί οι γονείς του αγοριού που συμμετείχε στο βιασμό και της κοπέλας που έπαιρνε το βίντεο, έχουν επίγνωση του εαυτού τους; Κοίταξαν τον καθρέπτη; Έκριναν τον εαυτό τους; Είδαν πόσο αποτυχημένοι γονείς είναι;

Το θέμα δεν είναι τα παιδιά αλλά οι ενήλικες και η κοινωνία τους/μας.

Τα παιδιά είναι καθρέπτες μας και μάλιστα από αυτούς που διογκώνουν την εικόνα μας. Το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά οι γονείς τους. Το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά οι εικόνες – πραγματικές και πλασματικές - που λαμβάνουν καθημερινά από τη ζωή μας και από την τηλεόραση. Το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά τα μηνύματα που τους στέλνουμε καθημερινά για ασυδοσία, ατιμωρησία, απραξία, ανισότητα και αδικία. Το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά η έλλειψη θετικών προτύπων για τη ψυχή και το πνεύμα τους. Το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά εμείς οι ενήλικες.

Εμείς που κάποτε ήμασταν παιδιά και μεγαλώσαμε και γίναμε χειρότεροι από τους δικούς μας γονείς και φτιάξαμε μία κοινωνία απάνθρωπη και επικίνδυνη για τα παιδιά.

Εάν δεν εξετάσουμε τις αιτίες και όχι τα αποτελέσματα, εάν δεν κοιτάξουμε τον καθρέπτη και να παραδεχτούμε τα λάθη μας, εάν δεν τρέξουμε για να διορθώσουμε αυτά που κάνουμε ή δεν κάνουμε, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα.

«Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα»