sound

Monday, December 18, 2006

Η Μαρία & η Αννα

Η Μαρία είναι από την Ουκρανία. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα μόνη της χωρίς τα παιδιά της. Ο άντρας της σκοτώθηκε πολλά χρόνια πριν.
Η Μαρία έχει να πάει στα παιδιά της πέντε χρόνια. Μία γιατί την κορόιδεψε ένας δικηγόρος και της έφαγε τα λεφτά, μία γιατί οι δημόσιες υπηρεσίες της έκαναν δύσκολη τη ζωή, μία γιατί δεν είχε λεφτά, δεν έχει καταφέρει τόσο καιρό να πάει στην Ουκρανία.
Η Μαρία έχει έναν γιο και μία κόρη. Η κόρη της γέννησε ένα παιδάκι που η Μαρία ακόμα δεν έχει πάρει στην αγκαλιά της. Ο γιος της, που αποχωρίστηκε τη μάνα του στα 12 του, σήμερα 20 χρονών πια, κλαίει ακόμα στον ύπνο του, γιατί του λείπει η μητέρα του.
Είναι Δεκέμβρης και η Μαρία μιλάει με το γιο της, ο οποίος κλαίει, γιατί δεν θα μπορέσει να έρθει στην Ελλάδα να τη δει, αφού δεν του δίνουν τη βίζα που χρειάζεται - σε κανέναν άντρα δεν τη δίνουν, μόνο σε γυναίκες που αφήνουν τις οικογένειες τους πίσω – και κλαίει και εκείνη  που δεν μπορεί να πάει να τον δει, αφού τα λεφτά, που μαζεύει, τα στέλνει στην κόρη της. που πήρε σπίτι – ο άντρας της κόρης της δουλεύει από το πρωϊ μέχρι το βράδυ και παίρνει 300 ευρώ το μήνα, άλλα τόσα περίπου και η κόρη -. Οπότε πώς;
Η Αννα είναι από την Αλβανία. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα με τον άντρα της και τα τέσσερα παιδιά της. Ο άντρας της Αννας δεν εργάζεται. Είναι από αυτούς που λέμε «χαραμοφάηδες».
Η Αννα εργάζεται δώδεκα ώρες την ημέρα κάθε ημέρα. Το σπίτι της το φροντίζουν τα κοριτσάκια της που είναι από 10 έως 20 χρονών. Τα παιδιά της η Αννα τα βλέπει από ελάχιστα έως καθόλου. Δεν γίνεται διαφορετικά όμως, αφού μόνο η Αννα δουλεύει.
Η Μαρία με την Αννα δουλεύουν μαζί ως καθαρίστριες σε ένα μόνο μαγαζί.
Μία μέρα η Μαρία πήγε στη δουλειά και δεν μπορούσε να δουλέψει από τα δάκρυα. Της έλειπαν τα παιδιά της και μπορούσε να τα δει. Η Αννα τη ρώτησε τι έχει και η Μαρία της εξήγησε.
Την επόμενη μέρα η Αννα πήγε στη Μαρία και της είπε «Να Μαρία, πάρε το εισιτήριο για την Ουκρανία και θα προσπαθήσω να μαζέψω λεφτά να σου δώσω για να έχεις να περάσεις κιόλας».
Η μεροκαματιάρα Μαρία από την Ουκρανία, με τη βοήθεια της μεροκαματιάρας Αννας από την Αλβανία, θα πάει επιτέλους να δει το γιο της, την κόρη της και το εγγόνι της.
Ετσι απλά.

Υ.Γ. Διαβάζοντας τώρα, μετά από καιρό το κείμενο, πέρα από κάποιες επεμβάσεις που έκανα στο κείμενο, θέλω να επισημάνω ότι η ιστορία είναι απολύτως αληθινή και να σας πω ότι, η Μαρία από τότε, δεν ξαναπήγε στην Ουκρανία, αλλά τουλάχιστον βλέπει τα δύο πια εγγονάκια της  και τα παιδιά της από το Twitter. Ψάχνει να βρει εθελοντές, από αυτούς στους οποίους δουλεύει, να μπουν στη διαδικασία να πάνε στην τράπεζα, να δηλώσουν στοιχεία και να στοχευθούν από την εφορία (Υποσημείωση: Κύριοι  της Κυβέρνησης, της Τρόϊκας και των λοιπών συμφερόντων, αν θέλετε εμείς οι γυναίκες και κυρίως οι μητέρες, να είμαστε παραγωγικές, δώστε μας και τη δυνατότητα να αναθέτουμε σε κάποιον άλλον τη φροντίδα του σπιτιού, χωρίς να θεωρούμαστε "εύποροι". Ούτε κλέφτες είμαστε, αλλά ούτε και σούπερ ήρωες.).Η Μαρία ακόμα δεν έχει βρει κάποιον να πάει στην τράπεζα, για να έχει τα ένσημα που χρειάζεται για την σημαντική γιαυτήν παραμονή της στην Ελλάδα, αφού δεν έχει τη δυνατότητα να πάει κάπου καλύτερα αυτήν τη στιγμή.

7 comments:

mario said...

Μεγαλείο!!!
καλημέρα ως πέρα Δέσποινα.

Δέσποινα said...

Καλημέρα Μάριο.

mafalda said...

Ξέρεις, επειδή έχω γνωρίσει πολλούς αλλοδαπούς, πάντα με εντυπωσίαζε αυτό. Επειδή οι περισσότεροι έχουν αφήσει την οικογένεια τους πίσω, εδώ οι φίλοι είναι καλύτερα από οικογένεια.
Μπορεί να σου φαίνεται συγκινητικό το περιστατικό -και είναι- αλλά δεν είναι το μοναδικό.
Έχω να σου πω ιστορίες να πιαστεί η καρδιά σου..
Καλησπέρα!

unapatatras said...

!!!
μπράβο τους!

Δέσποινα said...

Mafalda, να σου πω την αλήθεια, δεν το είδα τόσο ως μία ιστορία μεταναστών, όσο μία απλή καθημερινή ιστορία ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Αυτό που λες είναι γεγονός. Το είχαν και οι Ελληνες ως μετανάστες και πολλοί λαοί. Ο ξένος τόπος και τα ίδια προβλήματα σε δένουν περισσότερο με αυτόν που νιώθει το ίδιο με σένα.
Την καλησπέρα μου σε όλους.

annouko said...

Είναι τελικά πολύ απλά τα πράγματα αλλά το πιο απλό και αυτονόητο εχει καταντήσει δυσνόητο και ανέγγιχτο. Όντως μπράβο τους...

jul said...

Τελειο...τελειο...
τι αλλο να πω.....με συγκίνησες πολύ.....